Υπάρχει ένας αριθμός εμπορικών συμφωνιών που μπορούν να διαμορφωθούν για την ικανοποίηση των απαιτήσεων μίας Αναθέτουσας Αρχής, όπως π.χ.:

Ένας μόνον Ανάδοχος – Σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να είναι προτιμότερο η Αναθέτουσα Αρχή να προχωρήσει στη σύναψη σύμβασης με έναν κύριο οικονομικό φορέα, ο οποίος στη συνέχεια υποδιαιρεί το Έργο και αναθέτει τα επιμέρους τμήματά του με υπεργολαβικές συμβάσεις. Για παράδειγμα:

•   Κτίριο ή έργο τεχνικών υπηρεσιών, όπου η σύναψη της σύμβασης γίνεται με βάση το σύστημα «μελέτης-κατασκευής», όπως η κατασκευή συγκροτήματος αναψυχής ή η προμήθεια και εγκατάσταση συστήματος ασφάλειας δικτύου με χρήση Τεχνολογίας Πληροφορίας και Επικοινωνιών (ICT).

•   Μία σύμβαση προμηθειών είναι απολύτως αποδεκτό να περιλαμβάνει υπηρεσίες (π.χ. θέση σε λειτουργία, και περιοδική συντήρηση τουλάχιστον για την περίοδο εγγύησης) που συνδέονται άμεσα με τα είδη για τα οποία συνάπτεται η σύμβαση. Για παράδειγμα η προμήθεια και συντήρηση αριθμού φορητών Η/Υ.

•   Η εκτέλεση μίας μεγάλης σύμβασης συμβουλευτικών υπηρεσιών για θέματα διαχείρισης, για την οποία απαιτείται ευρύ φάσμα εξειδικευμένης εμπειρίας. Για παράδειγμα, οι σύμβουλοι μπορούν να ενισχύσουν την ομάδα τους με τη χρησιμοποίηση συνεργαζόμενων εμπειρογνωμόνων.

•   Ο συνδυασμός τεχνικών έργων, προμηθειών και υπηρεσιών στην ίδια σύμβαση αποτελεί μια πρακτική που μπορεί να εφαρμοστεί, για παράδειγμα, στην περίπτωση κατασκευής ενός νέου νοσοκομείου, όπου μία τέτοια σύμβαση θα μπορούσε να περιλαμβάνει τις εργασίες θεμελίωσης προκατασκευασμένου κτιρίου, την κατασκευή του κτιρίου και τη συντήρηση συγκεκριμένων τμημάτων του (π.χ σύστημα θέρμανσης, ανελκυστήρες και άλλα τμήματα που έχουν ανάγκη από τεχνική εξυπηρέτηση).

Πολλαπλοί οικονομικοί φορείς – Σε άλλες περιπτώσεις είναι περισσότερο ενδεδειγμένο η Αναθέτουσα Αρχή να προχωρά στη σύναψη σύμβασης με έναν αριθμό μικρότερων οικονομικών φορέων, όπως π.χ. στην περίπτωση μίσθωσης & εξαγοράς (hire-purchase) οχημάτων ειδικών προδιαγραφών για λογαριασμό τεχνικών υπηρεσιών ή στην περίπτωση οργάνωσης ενός συνεδρίου, όπου απαιτούνται υπηρεσίες διαχείρισης εκδηλώσεων, τροφοδοσίας, μίσθωση της εγκατάστασης κλπ. Πολλαπλοί οικονομικοί φορείς μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν σε μεγάλα έργα υποδομής, όπως π.χ. στα διάφορα τμήματα της κατασκευής ενός αυτοκινητόδρομου.

  Ο αριθμός των οικονομικών φορέων που θα χρησιμοποιηθούν εξαρτάται από το είδος και την πολυπλοκότητα του συγκεκριμένου Έργου. Οι Αναθέτουσες Αρχές θα πρέπει:

•   να χρησιμοποιούν την κατάσταση ελέγχου που ακολουθεί όταν λαμβάνουν αποφάσεις για τη χρησιμοποίηση ενός μόνον μεγάλου οικονομικού φορέα ή ενός αριθμού αρκετών μικρότερων οικονομικών φορέων και ασφαλώς

•   να λαμβάνουν υπόψη ότι σύμφωνα με τις κατευθυντήριες οδηγίες της ΕΕ πρέπει να παρέχεται ευνοϊκό πλαίσιο για υποβοήθηση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων ως προς τη συμμετοχή τους στις διαδικασίες σύναψης δημοσίων συμβάσεων με την προώθηση του διαχωρισμού των τμημάτων σε τμήματα (Lots).

Κατάσταση Ελέγχου 2-24: Ζητήματα προς εξέταση για τη λήψη απόφασης σχετικά με τον αριθμό των οικονομικών φορέων που θα χρησιμοποιηθούν

  Στους κινδύνους που πρέπει να λαμβάνονται υπόψη αναφορικά με τη χρησιμοποίηση ενός μεγάλου οικονομικού φορέα, περιλαμβάνονται και οι εξής:

•   Υψηλός κίνδυνος αποτυχίας σε περίπτωση ανεπαρκούς απόδοσης ή αφερεγγυότητας.

•   Μεγαλύτερη έκταση της προδιαγραφής καθώς περιλαμβάνει όλα τα επιμέρους τμήματα και μεγαλύτερος χρόνος ετοιμασίας της.

•   Ενδεχόμενος επαχθής διακανονισμός διαφορών με πολύ έμπειρο προσωπικό του οικονομικού φορέα.

•   Επιπλέον κόστος συνδεόμενο με την αμοιβή του κύριου Αναδόχου για τη διαχείριση του Έργου.

•   Πιθανότητα οδήγησης σε μονοπωλιακές καταστάσεις.

  Στους κινδύνους που πρέπει να λαμβάνονται υπόψη αναφορικά με τη χρησιμοποίηση πολλών μικρότερων οικονομικών φορέων,  περιλαμβάνονται και οι εξής:

•   Η ύπαρξη πολλών μικρότερων οικονομικών φορέων καθιστά σημαντικά πολυπλοκότερο το συντονισμό από την Αναθέτουσα Αρχή, με αποτέλεσμα τον δυσκολότερο έλεγχο των αποτελεσμάτων.

•   Ο κίνδυνος της ασυμβατότητας μεταξύ οικονομικών φορέων είναι μεγαλύτερος από ότι στην περίπτωση χρησιμοποίησης ενός μόνο οικονομικού φορέα.

Συμπράξεις Δημόσιου – Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) – είναι η γενική ονομασία που δίνεται σε ένα φάσμα μεθόδων που εμπλέκουν τον ιδιωτικό τομέα στη λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών. Ουσιαστικά απoτελούν συμβάσεις μακράς διαρκείας μεταξύ ενός Δημόσιου και ενός Ιδιωτικού Φορέα, για την εκτέλεση έργων και την παροχή υπηρεσιών προς τους πολίτες και έχουν εφαρμοστεί σε πολλές χώρες της Ευρώπης, καθώς και διεθνώς. Είδη ΣΔΙΤ που χρησιμοποιήθηκαν στην Κύπρο περιλαμβάνουν ΒΟΤ (Build , Operate and Transfer) και DBFO (Design, Build, Finance and Operate).